Πόσο κακό κάνουμε στα παιδιά όταν τους φωνάζουμε;

Της Βαρβάρας Αποστολάκη

Με τη γέννηση της δεύτερης μου κόρης ,η αλήθεια είναι πως πιέστηκα πολύ...Η ανάρρωση ήταν δυσκολότερη ,είχα τη μεγάλη μου κόρη άρρωστη ,είχαν περάσει 4 χρόνια από τη διαδικασία "δεν κοιμάμαι παρα μόνο κάποια 15λεπτα μέσα στη μέρα"...Κάποιες φορές μέσα στο πρώτο 20ημερο ξέσπασα...Και τότε ήρθε η κορυφαία ατάκα της Νάσιας: "Εσύ όταν ήσουνα παιδάκι ,φανταζόσουνα ότι θα κάνεις παιδί και θα του φωνάζεις?" Και είναι εκείνη η στιγμή που ένα τετράχρονο ,υπερκινητικό και τετραπέρατο πλάσμα σε βάζει στη θέση σου και σου θυμίζει ότι είσαι εσύ που έλεγες ότι οι εποχες άλλαξαν και δεν πρέπει να κάνουμε τα λάθη των γονιών μας...Κάντε τον κόπο να διαβάσετε το άρθρο...Αξίζει τον κόπο και λέει αλήθειες...Δεν χρειάζεται να'ναι όλα τέλεια.Το σπίτι ,οι στιγμές με τα παιδιά μας ,η ζωή είναι για να τα ζούμε και όχι για να είναι τακτοποιημένα και καθαρά...έχουμε μεγαλύτερη ανάγκη εσωτερικής και ψυχολογικής τάξης ,από ένα σπίτι συμμαζεμένο.Ακούστε ,νιώστε ,αγκαλιάστε τα παιδιά σας...Και μη ξεχνάτε πως είναι ολοκληρωμένοι άνθρωποι σαν εμάς με λιγότερες γνώσεις και εμπειρία ζωής...Το μόνο που χρειάζονται είναι να είστε παρών και να τα αγαπάτε...ε και για να'μαστε και ειλικρινείς χρειάζετε υπομονή και ψυχραιμία όταν βρείτε τον τοίχο ζωγραφισμένο με μαρκαδόρους:)

*Κείμενο που γράφτηκε με αφορμή το άρθρο της Rachel Macy Stafford